We zijn benieuwd naar jouw verhaal! Vertel het in onze vaste rubriek “Jouw Verhaal”
Herken je dat? Het ongeloof, de machteloosheid, die mentale dreun toen jullie de uitslag kregen van een (kwaadaardige) hersentumor?
Herken je dat? Dat je ‘s nachts in bed ligt en je maag protesteert door de chemokuur? De spanning voor de 1e bestraling? De MRI die je net hebt gehad, en je de dagen erna niet kan functioneren, lamgeslagen door de stress, wachtend op de uitslag? Herken je dat?
Herken je dat? Iemand van wie je houdt wordt geopereerd aan een hersentumor, de spanning voor en tijdens de operatie, wachtend op het telefoontje of het ‘goed’ is gegaan?
Herken je dat? de dagen voor een MRI, iemand van wie je houdt stil of kortaf is?
Heeft iemand van wie je houdt een hersentumor of ben je zelf patiënt dan kan het helpen om juist op die momenten de spanning en emotie van je af te schrijven. Dan ontstaan de mooiste en meest pure verhalen.
We hopen dat je tijdens het schrijven dan gaat beseffen wat nog wel mooi is wat nog wel de moeite waard! Deel die mooie, emotionele en krachtige verhalen met ons en stuur ze naar jouwverhaal@sterkenpositief.nl.
De mooiste inzendingen willen we publiceren, uiteraard vragen we vooraf jouw toestemming.
Hallo allereerst mijn complimenten voor jullie stichting. Helemaal top!
Ik ben moeder van een dochter van nu bijna 22 die sinds maart 2021 de diagnose kwaadaardige hersentumor heeft gekregen. Begrijp ik het goed dat ik vanuit mijn kant ook het verhaal kan indienen? Wij staan n.l. ook vanaf vrij snel na de diagnose STERK EN POSITIEF erin! Als dit zo is dan wil ik wel graag een stuk vanuit mijn blog doorsturen.
Groetjes Claudia Smeets
Hoofdpijn, what’s in a name. Natuurlijk heeft iedereen wel eens hoofdpijn. Die ene vrijdag in september ik dus ook.
Geen reden tot zorg, zou je denken. Lekker naar de zaal voor basketbal, daar knap je juist van op. Toch niet helaas. Eerst nog een beetje onwerkelijk gevoel, later een arm die niet meer mee wil werken en dan ineens niet meer kunnen staan. Ook dit is niet perse verontrustend. Even zitten en terwijl hulp wordt aangeboden, eigenwijs zijn en zelf naar huis fietsen. Immers, je allerliefste vrouwtje heeft het al zo druk.
Thuis gekomen schrikt eigenlijk niemand. Zal wel weer een “basje” zijn, lachen we. Totdat ik zeg dat deze keer echt anders is. Toch maar de HAP gebeld en eigenlijk meteen een ambulance gestuurd. Beeld is raar, toch maar naar het ziekenhuis. In eerste instantie rustig aan totdat er overleg is gevoerd. Op volle snelheid met alle toeters en bellen op weg. Gelukkig worden we goed opgevangen.
Ik word van top tot teen onderzocht. Toch maar een CT scan. Terwijl ik denk dat het erg lang duurt, komen er niet een maar 2 doctoren binnen. Ze sluiten de deur. Meneer… We hebben slecht nieuws. Vanaf dat moment is alles anders. Het gewone is niet gewoon meer. De toekomst is onzeker, je hebt ‘gewoon’ een hersentumor.
Het nieuws komt niet echt binnen. Het personeel in het ziekenhuis doet er alles aan om me op m’n gemak te stellen. Ik word opgenomen. Die nacht sliep ik niet. Er gaat van alles door je heen. Wat moet ik tegen de kinderen zeggen? Haal ik m’n 20 jarig huwelijk nog? Laat ik nu gewoon mijn eigen vrouw in de steek? Man, heel je leven ineens op z’n kop!
Inmiddels een (wakkere) operatie, bestralingen en chemo achter de rug.
Operatie zou ik bij wijze van spreken zo weer doen. Maar die chemo… Van te voren zei iedereen dat de kuren waarschijnlijk goed te verdragen zijn. Nou, voor mij niet dus. Wat was dat een zware tijd.
Nu probeer ik zo goed en kwaad als het kan mijn normale leven weer op te pikken. Valt niet mee. Energie is nog een dingetje en vooral die hoofdpijn. Die gaat maar niet over…