De laatste dagen

De laatste dagen.

Vaarwel, voor altijd in mijn hart, oh oh wat mis ik je. De pijn is zo heftig. Ik begrijp er niets van dat het nog een keer mij overkomt, Tranen vloeien over mijn wangen, die jij niet meer kan drogen, mij kan troosten, Life sucks

De 2de keer in mijn leven afscheid moeten nemen van de mannen waar mijn hart aan is verpandt. Eerst Jan en nu dan Chris. Ben 60 dit is bovenmenselijk, zo voelt het voor me. Bizar, er is geen ander woord voor.

Chris, mijn grootste liefde is er helaas niet meer maar zijn naam zal altijd aan mij verbonden zijn. Ik draag officieel je achternaam.

Daar ben ik o zo trost op. Dankbaar voor alles wat er is geweest en wat ik nu heb. Hoef me nooit meer zorgen te maken. Chris bedankt dat jij mijn echtgenoot bent geweest. Zoals je tegen onze vriendin zei: ik kan Ruud niet achterlaten alleen, vindt het zo kut voor hem. Ik wil zo graag bij hem zijn en blijven.

Bijna 3 jaar na de diagnose van een zeer agressieve kwaadaardige hersentumor die niet te genezen is :  een heftige zware operatie, bestraling en 16 chemokuren afzien zowel geestelijk als lichamelijk voor ons beide waarin we beide alles gedaan hebben om te overleven en hopen dat dit nog niet zou gaan gebeuren, tegen beter weten in maar daar niet aan toegeven of accepteren. Met de rug tegen de muur en ik zie je verder achteruitgaan. Zo afhankelijk geworden en een blindelings vertrouwen in me en een intensieve zorg nodig. Doe zo mijn best het voor je zo aangenaam mogelijk te maken. Ik ben allang geen echtgenoot meer maar mantelzorger 24 uur per dag en 7 dagen per week. Ik doe het met alle liefde voor je en je bent me er zo dankbaar voor. Zou het zo weer doen. We zijn inmiddels op de zwarte piste aangekomen en gaan down hill in vliegende vaart. De laatste fase is aangebroken. Slik, slik keer op keer de emoties weg voor hem maar gooi ze er wel ’s-Avonds laat eruit anders bezwijk ik.

18 april 2018 11.30 uur bij Dr Haarlem, je kon al bijna niet meer lopen en Roeland geeft aan dat het moment voor opname in het hospice is aangebroken. Hij zet alles in gang maar merk dat het besef er niet meer is bij Chris. Gelukkig maar voor hem. De volgende dag een spoedopname. Er valt een last van me af die niet te beschrijven is. Als Chris dan ’s-nachts valt en buiten kennis is realiseer ik me dat we tot het gaatje zijn gegaan en de mensen van 112 en ambulance aangegeven dat dit onverantwoordelijk is en hij mee moet. Nee zeg ik morgen gaat hij naar het Hospice alstublieft laat hem nog 1 nachtje thuis blijven bij mij.

Zo heftig achter de ambulance aan in de auto naar het Hospice, wetende dat dit de laatste rit voor hem zal worden. Ik heb alleen maar gehuild. Dankbaarheid naar mijn moeder die liefdevol naast hem zat en gerust kon stellen. Ma dank je dat je dit voor ons hebt gedaan.

Aankomst in een voor ons, gelukkig, vreemd gebouw maar zo mooi, liefdevol, serene en warm. De ontvangst en het gevoel sprak boekdelen. Verzorging Top! In alle opzichten. Het heeft die meer dan 2 weken aan niets maar dan ook aan niets ontbroken. Dagelijks Roeland over de vloer. We hebben samen hele mooie momenten beleeft. Maandag 30 april ’s-avonds bij het weggaan wist ik en voelde het dat dit het was. Gezoend, geknuffeld en nog lieve woordjes en gedag gezegd tot 3 keer toe teruggegaan voelde en wist ik dat dit het was, de finale van een mooi leven samen. Dinsdag 1 mei was het ’s-ochtends klaar, hij wil niets meer helemaal niets meer, verwilderde blik, fletse ogen en geeft aan dat dit het was.  Roeland is gekomen en besluit samen met mij een time out mbv dormicum voor 24 uur en dan morgen kijken hoe of wat. Woensdag 2 mei weer overleg en dan moet het, niet rationeel, maar emotioneel de zwaarste beslissing worden genomen samen met hem. Hand in hand zit ik met Roeland op de bank en we huilen, ook al is hij huisarts, hij heeft zoveel voor ons gedaan, en is een vriend geworden. Het besluit valt hoe zwaar ook om Chris palliatieve zorg te geven. Hij is ook niet meer bijgekomen en heeft 3 dagen nodig gehad om te gaan. Afscheid van het leven en afscheid van mij.

5 mei 2018 21.25 uur in het Hospice te Voorburg

Ik zie het onvermijdelijke moment komen dat ik je moet laten gaan. Je kunt niet meer en zoals je zei: ach ik wil zo graag bij je zijn en blijven maar ik kan niet meer, ik ben kapot.

Lieverd met pijn, zo intens en huilen wil ik je nog een aantal dingen zeggen. Mijn intentie is er maar het verdriet en de emoties te groot om er nog een verhaal van te maken. Je hoort me want ook jij begint te huilen. Ik pak je beet en dan, ja dan is er een diepe zucht en is het voorbij. Bevrijd van alle klerezooi ,angst ,verdriet ,radeloosheid ,hulpeloosheid en bang hoe het zal gaan. Dood gaan, ook ik heb er angst voor maar kan je niet meer helpen. Ik veeg je tranen weg en knuffel je. Oh my God waarom, waarom ?

Ik voel me zo verlaten maar zal alles doen om Chris daar te brengen waar hij hoort, bij mij thuis waar hij het liefste samen was.

Ik heb je zonder emoties gewassen en aangekleed, ben er ook helaas zo aan gewend wat op deze leeftijd niet gewoon mag zijn. Daar lig je dan foto van ons samen op het kastje en een kaars. Chris is weer Chris en ik zijn echtgenoot maar hij zal nooit meer iets zeggen tegen me.

Liefje ik alles gedaan net als jij maar er was geen keuze, we hebben ons best gedaan en er is een andere macht die anders heeft besloten.

Ik wil niet maar zal het net als jij moeten accepteren. Wat oneerlijk en wreed. Ik baal als een stekker en ben boos en ook nu zo machteloos. Life sucks!

Ach wat ben je mooi en lig je er rustig bij. Chris is weer Chris. Weg van hier en veel te vroeg.

Wanneer je ‘s-nachts weer thuis bent en ik om 03.15 uur iedereen een mail heb gestuurd ga ik met een glas wijn naast je zitten op de Indische kamer en neem een sigaret zoals we zo vaak deden op die kamer.

Onwerkelijk en onwezenlijk maar toch echt waar. Niet, nee nooit meer naast me in bed. Geen welterusten geen knuffel of een zoen. Ik droom. Nee het is geen droom.

Gelukkig ben je hier nog een week en elke dag kan ik je zien en aanraken. Kan ik kijken of alles goed is met je. Wil de tijd stilzetten want je bent er niet meer maar kan je vasthouden en daar ben ik al zo tevreden mee.

Om 04.00 uur ga ik naar bed met het gevoel hij is er weer en doodop val ik voor 3 uur in slaap.