Voor glioblastoom bevordert een nieuwe klinische proef innovatie en hoop!
Een nieuwe klinische studie van een team van het Rogel Cancer Center van de Universiteit van Michigan maakt gebruik van innovatieve wetenschappelijke onderzoeksmethoden om hoop en een nieuwe behandeling te bieden aan glioblastoompatiënten. De klinische proef, die in augustus 2020 begon, bevordert fundamenteel wetenschappelijk onderzoek naar de relatie tussen purineniveau ‘s en behandelingsresistentie om nieuwe behandelingsopties voor patiënten te ontwikkelen. Gekeken werd naar (het belang van) metabolisme en hoe verschillend het metabolisme is in kankercellen in vergelijking met het normale lichaam.
Er bleek een relatie te bestaan tussen metabolieten – kleine voedingsstoffen zoals suikers, aminozuren en vetten – en de respons van de tumorbehandeling. Het onderzoeksteam constateerde een verscheidenheid aan tumormodellen en zocht naar een correlatie tussen de hoge niveaus van verschillende metabolieten en de tumormodellen met de hoogste stralingsweerstand: “Purines, de metabolieten die de bouwstenen van DNA zijn, zaten echt heel hoog in de hersentumoren die het meest resistent waren tegen straling”, aldus de onderzoekers. Een hoog purinegehalte maakte de hersentumorcellen beter bestand – tot zelfs resistent – tegen bestraling.
Het onderzoeksteam wilde onderzoeken of dit oorzakelijk verband tussen hoge purineniveau ’s en glioblastoomstralingsresistentie kon worden gebruikt om klinische behandelingen effectiever te maken. Het team gebruikte in de studie het al bestaande geneesmiddel mycofenolaatmofetil, een purineblokker die wordt gebruikt om orgaanafstoting bij transplantatiepatiënten te voorkomen.
De klinische proef begon in augustus 2020 voor patiënten met terugkerende glioblastoomtumoren die eerder bestraling hadden ontvangen, maar van wie de tumoren waren teruggekeerd. In de studie kregen deze patiënten mycofenolaatmofetil naast aanvullende bestralingsbehandeling. Uit deze eerste proef blijkt dat mycofenolaat ook chemotherapie effectiever maakte.
“Als we kunnen bewijzen dat er een extra voordeel is in de effectiviteit van de behandeling – wat de volgende stap zou zijn nadat we kunnen aantonen dat het veilig is – dan is dit behandelingsregime waarschijnlijk gemakkelijk opgenomen in de klinische zorg zonder uitdagingen in kosten of toegankelijkheid voor patiënten”.